Dün aksam okuldan dönerken arabada Esat Kabakli dinliyordum; "sen anadolusun"
Bu tür parcalarda genellikle liriktir. öyle cosku dolu söylüyordu ki, "keske yolum türkiye olsa" diye düsünüm bir an.
O sirada türkü'de "irmak irmak..." diye bir cümle gecti. iste o an düsüncelerimin frekansi hiz degistirdi.
Bir an türkiyenin dogasindan bir cok kesit canlandi gözümde, fakat ayni zamanda hergün haberlerden duydugumuz "doganin basina getirilen belalar..."
yanisira Almanya, bilhassa yasadigim eyaletin güzellikleri. bir ülke "cennet gibi" denirken cöle dönüsüyor, diger bir ülke ise harabe iken "cennet gibi"ye dönüsüyordu.
Karsi trafikte agir vasita konvoyu, polislerin aldigi önlem, dier yolcularin gösterdigi uyum ve sonucta hicbir tikanikliga, korna seslerine, küfürlesmelere yol birakmadan meselenin hallolmasi. sanki herkes bir tek düsünceye sahipmis gibi "ben"i, "sen"i aradan cikarmis ve "biz" olmuslardi, isin garip yani, hersey öylesine adil ve olmasi gerektigi gibiydi ki, bende "biz" dim!
Acaba dedim biz türk insani sevmekten ziyade sahiplenmeyemi egilimliyiz!? her neyi seviyorsak onu bir an önce tüketmeye bakiyoruz.
dogamizi seviyoruz; fakat o zavalli doganin tek sucu, bizim cografyamizin dogasi, bizim dogamiz olmasidir sanki! ne cocuklarimizi agac dali kirmaktan men ederiz, ne cöpümüzü saga sola serpistirmekten vazgeceriz, nede ormanimizin fidanlarini sobaya atip cayir cayir yakmaktan geri dururuz. onlarca yilda dogada görevini üstlenecek bir fidani, bir saat icerisinde yok ederiz. ayni seyler sularimiz icinde gecerli.
yasadigim eyalette ise cogu park yerlerinde parka geri geri girmek yasak! nedenmi? bunu yapmam icin birkac manevra yapmam gerekecek ve bu esnada dogaya daha fazladan zarar vermis olacagim!
Evlerin önü tas kaldirim, ne gam! kimisi kocaman saksilarda görkemli cicekler, hatta kisa boylu cam türü agaclar yetistirmis, kimisi evin duvari boyunca, eni birkac santim olsa bile, taslarla örüp icine toprak doldurmus ve cicek acan otlardan yetistirmis! evin duvarlarina astigi saksilarda rengarenk cicekler; herkes evinin bahcesindeki agaclara kuslar icin tahtadan yuva yapmis ve herkes o kuslara kisin yem vermekte.
yani arkadaslar anlatamam, herseyi öyle incelikle kabul etmisler ve öyle farkindalar ki, hayran olmamak, gibta etmemek elde degil.
Acaba bu birazda bizim insanimiziin kendisinden cok baskalarini, bilhassa sevdiklerini kontrol etmeye olan egiliminden kaynaklaniyor olabilirmi?
Evlatlarimiza resit oldugu zaman sorumlulugunu tasiyabilecegi bir egitim vermek yerine, sürekli baskalarina bagimli bireyler yetistiriyoruz, onlarin bagimsiz düsünce sahii olmamalari icin adeta elimizden geleni yapiyoruz. itaakar olmalari oraninda gurur duyuyoruz. bu hareketimizle aslinda kendimizi bagladigimizi hic düsünmüyoruz.
yani, sanki ebeveynlerimiz icin doguyor, evlatlarimiz icin yasiyorz. belli bir dönemi ebeveynlerimize bagimli, bir baska dönemide evlatlarimiza bagimli geciriyoruz.
Alman toplumu, cocuklairnin hata yapmasina ve hatalarinin sonucunda geri bildirim alarak ögrenmesine müsade ediyor! belli bir yastan sonra kendi ayaklari üzerinde durabilmesi iin gerekli donanima sahib olailmesi yönünde elinden geleni yapiyor. resit olduktan sonrada, evladin sorumlulugunu kendisine teslim ediyor. artik onun birey olarak, özgün yasamasina karismiyor. uzak takipte oluyor ve gerektigi yerde destek veriyor. kendisi ise kendi yasina uygun yasamaya devam ediyor, aktivitelere katiliyor, cevresi ve dogasi ile ilgileniyor!
böylece herkesin etrafi piril piril, oturmus evlatlarindan, gelin ve damadindan yakinip aglayan degil, sabain seherinde bahcesini, kapi önlerini temizleyen yasli insanlar görülüyor.
Bize baktigimiz zaman, bir yanda artik sikayet hastasi olmus yaslilar, diger yanda orta yasa ulasmis oldugu halde ebeveynlerinin yaninda esiyle muhatab olamayanlar, cocuklarini sevemeyenler, hatta kurdugu ailede alacagi kararlari esiyle birlikte alamadigi icin problem yasayanlar... saymakla bitmez!
sorsak, bütün bunlar sevgiden ve saygidandir!
dogurdugu sonuclarsa ne sevginin neden sayginin ürününe benzemiyor.
En sonunda kendini ifade edememekten yorulmus, gerilmis, ezilmis, kendi derdine düsmüs insanlarin hayatina birde maddi zorluklar girince, ilerlemek söyle dursun, oldugu yerde kalabilmek icin cirpinan, agresif, beklentili, yapmaktan ziyade yikan, sevmekten ziyade sahiplenen, saymaktan ziyade itaat eden, üretmekten ziyade tüketen insanlar toplumunu olusturuyoruz.
inanci biz tasidigimiz halde, dinimizin bize vermesi gereken yasami baskalarinin yasamasina seyirci kalmamiz...
NE GARIP DEGILMI?
Bu tür parcalarda genellikle liriktir. öyle cosku dolu söylüyordu ki, "keske yolum türkiye olsa" diye düsünüm bir an.
O sirada türkü'de "irmak irmak..." diye bir cümle gecti. iste o an düsüncelerimin frekansi hiz degistirdi.
Bir an türkiyenin dogasindan bir cok kesit canlandi gözümde, fakat ayni zamanda hergün haberlerden duydugumuz "doganin basina getirilen belalar..."
yanisira Almanya, bilhassa yasadigim eyaletin güzellikleri. bir ülke "cennet gibi" denirken cöle dönüsüyor, diger bir ülke ise harabe iken "cennet gibi"ye dönüsüyordu.
Karsi trafikte agir vasita konvoyu, polislerin aldigi önlem, dier yolcularin gösterdigi uyum ve sonucta hicbir tikanikliga, korna seslerine, küfürlesmelere yol birakmadan meselenin hallolmasi. sanki herkes bir tek düsünceye sahipmis gibi "ben"i, "sen"i aradan cikarmis ve "biz" olmuslardi, isin garip yani, hersey öylesine adil ve olmasi gerektigi gibiydi ki, bende "biz" dim!
Acaba dedim biz türk insani sevmekten ziyade sahiplenmeyemi egilimliyiz!? her neyi seviyorsak onu bir an önce tüketmeye bakiyoruz.
dogamizi seviyoruz; fakat o zavalli doganin tek sucu, bizim cografyamizin dogasi, bizim dogamiz olmasidir sanki! ne cocuklarimizi agac dali kirmaktan men ederiz, ne cöpümüzü saga sola serpistirmekten vazgeceriz, nede ormanimizin fidanlarini sobaya atip cayir cayir yakmaktan geri dururuz. onlarca yilda dogada görevini üstlenecek bir fidani, bir saat icerisinde yok ederiz. ayni seyler sularimiz icinde gecerli.
yasadigim eyalette ise cogu park yerlerinde parka geri geri girmek yasak! nedenmi? bunu yapmam icin birkac manevra yapmam gerekecek ve bu esnada dogaya daha fazladan zarar vermis olacagim!
Evlerin önü tas kaldirim, ne gam! kimisi kocaman saksilarda görkemli cicekler, hatta kisa boylu cam türü agaclar yetistirmis, kimisi evin duvari boyunca, eni birkac santim olsa bile, taslarla örüp icine toprak doldurmus ve cicek acan otlardan yetistirmis! evin duvarlarina astigi saksilarda rengarenk cicekler; herkes evinin bahcesindeki agaclara kuslar icin tahtadan yuva yapmis ve herkes o kuslara kisin yem vermekte.
yani arkadaslar anlatamam, herseyi öyle incelikle kabul etmisler ve öyle farkindalar ki, hayran olmamak, gibta etmemek elde degil.
Acaba bu birazda bizim insanimiziin kendisinden cok baskalarini, bilhassa sevdiklerini kontrol etmeye olan egiliminden kaynaklaniyor olabilirmi?
Evlatlarimiza resit oldugu zaman sorumlulugunu tasiyabilecegi bir egitim vermek yerine, sürekli baskalarina bagimli bireyler yetistiriyoruz, onlarin bagimsiz düsünce sahii olmamalari icin adeta elimizden geleni yapiyoruz. itaakar olmalari oraninda gurur duyuyoruz. bu hareketimizle aslinda kendimizi bagladigimizi hic düsünmüyoruz.
yani, sanki ebeveynlerimiz icin doguyor, evlatlarimiz icin yasiyorz. belli bir dönemi ebeveynlerimize bagimli, bir baska dönemide evlatlarimiza bagimli geciriyoruz.
Alman toplumu, cocuklairnin hata yapmasina ve hatalarinin sonucunda geri bildirim alarak ögrenmesine müsade ediyor! belli bir yastan sonra kendi ayaklari üzerinde durabilmesi iin gerekli donanima sahib olailmesi yönünde elinden geleni yapiyor. resit olduktan sonrada, evladin sorumlulugunu kendisine teslim ediyor. artik onun birey olarak, özgün yasamasina karismiyor. uzak takipte oluyor ve gerektigi yerde destek veriyor. kendisi ise kendi yasina uygun yasamaya devam ediyor, aktivitelere katiliyor, cevresi ve dogasi ile ilgileniyor!
böylece herkesin etrafi piril piril, oturmus evlatlarindan, gelin ve damadindan yakinip aglayan degil, sabain seherinde bahcesini, kapi önlerini temizleyen yasli insanlar görülüyor.
Bize baktigimiz zaman, bir yanda artik sikayet hastasi olmus yaslilar, diger yanda orta yasa ulasmis oldugu halde ebeveynlerinin yaninda esiyle muhatab olamayanlar, cocuklarini sevemeyenler, hatta kurdugu ailede alacagi kararlari esiyle birlikte alamadigi icin problem yasayanlar... saymakla bitmez!
sorsak, bütün bunlar sevgiden ve saygidandir!
dogurdugu sonuclarsa ne sevginin neden sayginin ürününe benzemiyor.
En sonunda kendini ifade edememekten yorulmus, gerilmis, ezilmis, kendi derdine düsmüs insanlarin hayatina birde maddi zorluklar girince, ilerlemek söyle dursun, oldugu yerde kalabilmek icin cirpinan, agresif, beklentili, yapmaktan ziyade yikan, sevmekten ziyade sahiplenen, saymaktan ziyade itaat eden, üretmekten ziyade tüketen insanlar toplumunu olusturuyoruz.
inanci biz tasidigimiz halde, dinimizin bize vermesi gereken yasami baskalarinin yasamasina seyirci kalmamiz...
NE GARIP DEGILMI?
Yorum