Bir varmış, bir yokmuş.
Bir gün bir arslan, bir kurt ve bir tilki bir biri ile anlaşarak avlanmak üzere dağa çıkar. Gerçekte arslan onlara büyük bir lütufta bulunarak onlarla birlikte olur. Kurt ve tilki de arslana eşlik edercesine onunla birlikte yola koyulur.
Neyse, üç avcı çıktıkları av sırasında vahşi bir boğayı, bir oğlak ve bir tavşanı avlamayı başarır. Avcılar avladıkları avları yaşadıkları ormana getirir ve avlanan hayvanların leşlerini bir kenara bırakarak nasıl paylaşacaklarını konuşmaya başlar.
Hayvanların avlanmasında kendilerinin de payı olduğunu düşünen kurt ve tilki tabi ki bu avdan nasibini almak ister. Onlar kendi kendilerine nasıl olsa arslan herkese hakkını dürüstlük, adalet ve insaf ilkelerine göre dağıtır, şeklinde düşünür. Bu arada onların düşüncelerini yüzlerinden okuyan arslan en başta susar ve onların düşüncelerini ifşa etmez. Fakat kurt ve tilkinin bu düşüncesinden rahatsız olan arslan kendi kendine şöyle der: Onlar arslan gibi bir kralın şanını bilmedikleri ve kralın da kulları gibi cimri olduğunu düşündükleri için cezalandırılmaları gerekir. Onlar benim büyüklüğümden kaynaklanan bağışlarımın kıymetini bilmediler ve bu yüzden kuşku duymalarının cezasına katlanmaları gerekir.Ancak arslan, içinde kopan bu düşünce fırtınasına karşın oldukça sakin gözürüyor ve öfkesini açığa vurmuyor ve sadece bu iki küstah yaratığın küstahlıkları yüzünden cezalarını çekmeleri gerektiğini düşünmeye devam ediyordu.Neyse, arslan ilkin kurda döner ve şöyle der: Ey kurt, sen benim tarafımdan kefilsin, avladığımız şu hayvanları aramızda paylaştır ki böylece bizlere da adaleti öğretmiş olursun.Kurt hemen baş üstüne der ve arslana şöyle karşılık verir: Şu büyük ve iri yapılı vahşı boğa tabi ki haşmetli arslanın payıdır ve şu orta büyüklükte olan oğlak da benim olsun. Şu naçizane tavşanı da tilkiye verelim ki, oran ve adalet yerine getirilmiş olsun.Kurdun bu sözlerinden öfkelenen arslan kükrer ve şöyle der: Ey değersiz hayvan, sen kendini benimle mukayese etmeye ve kendini benimle aynı kefeye koymaya nasıl cesaret edersin? Gel bakayım şöyle.Kurt, arslanın emri üzerine kendisine yaklaşır ve arslan bir darbe ile kurdu oracıkta öldürüverir.
Daha sonra arslan tilkiye döner ve şöyle der: Ey tilki, şimdi sen şu avları paylaştır da göreyim.
Kurdun akıbetinden ibret alan tilki, arslana saygı duyduğunu ifade ettikten sonra şöyle der: Ey Arslan, şu kocaman vahşi boğa öğle yemeğiniz, oğlak da akşamüstü için ve tavşan da kralın akşam yemeği olsun. Bunlar senden başka hiç kimsenin olamaz tabi.Tilkinin bu cevabından memnuniyet duyan arslan sorar: Ey tilki, bunca adil davranmayı nereden öğrendin? Hangi deneyimli ve insaflı öğretmen bunu sana öğretti?Tilki şöyle karşılık verir: Efendim, biraz önce sizin güçlü pençelerinizin altında parçalanan ve can veren kurttan öğrendim. Anladım ki kim avlar ve kim av olursa fark etmez ve sizden başka hiç kimsenin bunda payı olamaz.
Tilkinin kurnazlığından ve kendisine gösterdiği saygıdan hoşuna giden arslan ise şöyle der: Ey akıllı tilki, sen kendini bizimle aynı seviyede tutmadın ve kendini yok saydın ve bil ki yaşadığın müddetçe bizim himayemiz altındasın. Sen kendi payından vazgeçtin ki bizim bir öğün yemeğimiz eksik olmasın. Biz de bu hareketine şükranlarımızı belirtmek için tüm bu hayvanları, yani boğayı, oğlağı ve tavşanı sana bağışlıyoruz. Biz seni sevip sayıyoruz, çünkü o bencil kurttan ders aldın ve onu uyguladın.Tilki, arslanın kendisinin kurttan sonra çağırdığı için Allah'a şükretti ve kendi kendine şöyle dedi: Allah bana acıdı. Eğer arslan ilkin benden avladığımız hayvanları paylaştırmamı isteseydi, ben de kurt gibi helak olacaktım. İyi ki kurdun tedbirsizliğinden gereken dersi alıp canımı kurtardım
Yorum