İmam Cafer Sadık (as), iş elbiselerini giymiş, elinde kürek bostanında çalışıyordu. O kadar çalışmıştı ki, terden sırılsıklam olmuştu.
O sırada Ebu Emr Şeybanî, İmam’ın yanına geldi ve İmam’ı o halde görünce, kendi kendine: “Herhalde işini yapacak başka biri olmadığı için, İmam kendi işini kendisi yapıyor.” diye düşündü. İlerleyerek:
-Küreği bana verin, ben yaparım, diye arz etti.
İmam (as) ise şöyle buyurdu:
-Hayır, ben kişinin rızkı için zahmet çekmesini ve güneşin önünde çalışmasını severim. [1]
————–
1-Biharu’l-Envar, c.11, s.120
———–
Murtaza Mutahhari’nin,
“Doğruların Öyküsü-1” kitabından alıntıdır.
Sayfa:139
O sırada Ebu Emr Şeybanî, İmam’ın yanına geldi ve İmam’ı o halde görünce, kendi kendine: “Herhalde işini yapacak başka biri olmadığı için, İmam kendi işini kendisi yapıyor.” diye düşündü. İlerleyerek:
-Küreği bana verin, ben yaparım, diye arz etti.
İmam (as) ise şöyle buyurdu:
-Hayır, ben kişinin rızkı için zahmet çekmesini ve güneşin önünde çalışmasını severim. [1]
————–
1-Biharu’l-Envar, c.11, s.120
———–
Murtaza Mutahhari’nin,
“Doğruların Öyküsü-1” kitabından alıntıdır.
Sayfa:139