Bismillahirrahmanirrahim
Çocuğun Şahsiyeti
Her anne ve baba evladının temiz, güzel ahlaklı, imanlı ve şahsiyetli olmasını ister. Ancak bu isteğe ulaşmak için bazı hususlara riayet etmek gerekir. Bu hususlardan biri çocuklara sorumluluk vermek ve onların şahsiyet ve kişiliklerinin gelişmesine yardımcı olmaktır. Evladımıza bir görev ve mesuliyet vermemiz onun kendisini değerli ve önemli birisi olduğunu hissetmesine ve sonuçta kendisini kontrol etmesine ve şahsiyetine leke getirecek her türlü yanlış hareketlerden kaçınmasına sebep olur. Ama çocuğun kişilik ve şahsiyeti gelişmezse, bu onun giderek yüzsüz bir yapıya sahip olmasına ve çevresindeki insanların ona karşı tavırlarını umursamamasına yol açar. Böyle birini övseniz de ayıplasanız da artık onun için fark etmez. Hatta onu cezalandırsanız ve dövseniz bile buna önem vermez. Böyle bir kimseyi, iyi bir iş gördüğünde ödüllendirdiğinizde ve yanlış bir harekette bulunduğunda cezalandırdığınızda tepki ve reaksiyon göstermez. İşte bu tepkisizlik çocuk için çok tehlikelidir; çünkü artık her şeye karşı aldırmaz olan bir çocuğun ıslah olması, düzelmesi çok zor olur.
Bazı anne babalar, evlatlarını yaptıkları yanlış ve çirkin bir iş yüzünden azarladıklarında, çocuklarının onlara karşı sinirlenerek kendilerini savunmaya kalkışmalarından yakınırlar. Aslında çocukların bu tutumu, sevinilecek bir şeydir ve velilerin bu olaydan rahatsızlık duymamaları gerekir. Bu, evladınızın bir takım şeyleri anladığını ve şahsiyetine leke gelmesini istemediğini göstergesidir. İyi ve kötüyü kendisine göre teşhis etmek olumlu bir sıfattır.
Ama bir çocuk, duyarlılığını yitirirse bu onun için kötü bir durumun ifadesidir. Nasıl ki eliniz ilk defa sıcak bir tencereye değdiğinde yanar; ancak bu yanma olayı sık-sık tekrarlanırsa yavaş yavaş elinizde ölü bir deri tabakası oluşur ve artık eliniz sıcak bir şeye değdiğinde ısıyı duymamanıza sebep olur. Çünkü o ince derinin yerine artık kalın ve hissiz bir deri almış ve duyarlılığınız kaybolmuştur.
Çocuklar da böyledir. Bir çocuk duyarlılığının kaybedecek şekilde yanlış terbiye edildiğinde, onu düzeltmek eğitmek ve ona bir şeyleri anlatmak zorlaşır. Öyle anne ve babalar vardır ki çocuklarına bir işi yaptırtmak istediklerinde birkaç kötü söz kullanmadıkları müddetçe çocukları o işi yerine getirmezler.
Çocuğa doğru olanı yaptırmak için bu tür bir metoda başvurmak oldukça yanlış ve sakıncalıdır. Ne yazık ki bu yöntem, bazı baba ve anneler tarafından benimsenen bir eğitim metodu haline gelmiştir. Oysa bunun yerine, çocuğa mesuliyet vererek onun şahsiyetini geliştirmeğe çalışmak en doğru olan yoldur.
Ayetullah Hairi Şirazi / Çev. Muhammed Ali Tekyol
Çocuğun Şahsiyeti
Her anne ve baba evladının temiz, güzel ahlaklı, imanlı ve şahsiyetli olmasını ister. Ancak bu isteğe ulaşmak için bazı hususlara riayet etmek gerekir. Bu hususlardan biri çocuklara sorumluluk vermek ve onların şahsiyet ve kişiliklerinin gelişmesine yardımcı olmaktır. Evladımıza bir görev ve mesuliyet vermemiz onun kendisini değerli ve önemli birisi olduğunu hissetmesine ve sonuçta kendisini kontrol etmesine ve şahsiyetine leke getirecek her türlü yanlış hareketlerden kaçınmasına sebep olur. Ama çocuğun kişilik ve şahsiyeti gelişmezse, bu onun giderek yüzsüz bir yapıya sahip olmasına ve çevresindeki insanların ona karşı tavırlarını umursamamasına yol açar. Böyle birini övseniz de ayıplasanız da artık onun için fark etmez. Hatta onu cezalandırsanız ve dövseniz bile buna önem vermez. Böyle bir kimseyi, iyi bir iş gördüğünde ödüllendirdiğinizde ve yanlış bir harekette bulunduğunda cezalandırdığınızda tepki ve reaksiyon göstermez. İşte bu tepkisizlik çocuk için çok tehlikelidir; çünkü artık her şeye karşı aldırmaz olan bir çocuğun ıslah olması, düzelmesi çok zor olur.
Bazı anne babalar, evlatlarını yaptıkları yanlış ve çirkin bir iş yüzünden azarladıklarında, çocuklarının onlara karşı sinirlenerek kendilerini savunmaya kalkışmalarından yakınırlar. Aslında çocukların bu tutumu, sevinilecek bir şeydir ve velilerin bu olaydan rahatsızlık duymamaları gerekir. Bu, evladınızın bir takım şeyleri anladığını ve şahsiyetine leke gelmesini istemediğini göstergesidir. İyi ve kötüyü kendisine göre teşhis etmek olumlu bir sıfattır.
Ama bir çocuk, duyarlılığını yitirirse bu onun için kötü bir durumun ifadesidir. Nasıl ki eliniz ilk defa sıcak bir tencereye değdiğinde yanar; ancak bu yanma olayı sık-sık tekrarlanırsa yavaş yavaş elinizde ölü bir deri tabakası oluşur ve artık eliniz sıcak bir şeye değdiğinde ısıyı duymamanıza sebep olur. Çünkü o ince derinin yerine artık kalın ve hissiz bir deri almış ve duyarlılığınız kaybolmuştur.
Çocuklar da böyledir. Bir çocuk duyarlılığının kaybedecek şekilde yanlış terbiye edildiğinde, onu düzeltmek eğitmek ve ona bir şeyleri anlatmak zorlaşır. Öyle anne ve babalar vardır ki çocuklarına bir işi yaptırtmak istediklerinde birkaç kötü söz kullanmadıkları müddetçe çocukları o işi yerine getirmezler.
Çocuğa doğru olanı yaptırmak için bu tür bir metoda başvurmak oldukça yanlış ve sakıncalıdır. Ne yazık ki bu yöntem, bazı baba ve anneler tarafından benimsenen bir eğitim metodu haline gelmiştir. Oysa bunun yerine, çocuğa mesuliyet vererek onun şahsiyetini geliştirmeğe çalışmak en doğru olan yoldur.
Ayetullah Hairi Şirazi / Çev. Muhammed Ali Tekyol
Yorum