Haddadé Adil (geçen dönem İran Meclis başkanı) anlatıyor:
1377 (1998) yılında evimize bir kadın telefon açar. Oğlu için kızımıza talip olduklarını söyler. Eşim ise, kızımızın henüz lise dördüncü sınıfta okuduğunu, tahsiline devam etmek istediğini söyler. Kadın, aynı isteğini yeniden tekrarlayıp mümkünse kızımızı görmek istediklerini söyler. Ancak eşim bu teklifi kabul etmez.
Son anda eşim, “Siz kimsiniz, kendinizi tanıtır mısınız?” deyince, kadın; “Ben Rehberin eşiyim” der. Panik ve heyecan halindeki eşimin eli ayağı birbirine dolanır. Selamlaşıp hal hatır sorar. Ardından; “Bugüne kadar başvuranlara menfi cevap verdik. Ancak sabredin, Doktor Beyle sohbet edeceğim. Size sonra haber veririm” der. O esnada eşim Hidayet Lisesinin müdürüydü.
Eşimle sohbet ettikten sonra, okula gelip müdür odasında kızımızı görmelerini, kabul etmemeleri durumunda kızımızın psikolojimken herhangi bir sıkıntıya girmemesi için bu durumdan haberdar olmamasını kararlaştırdık. Önceden yaptığımız program gereği, Rehberin eşi müdür odasında kızımızı görüp gitti. Birkaç gün sonra bir iş icabı Rehber’in huzuruna çıkmıştım. Rehber buyurdular ki; “Hanım istihare yapmış, cevabı iyi gelmemiş”
Bu olayın üzerinden yaklaşık bir yıl geçmişti. Rehber’in ailesi yeniden bizim evi arayıp, kızımızı istemek için evimize gelmek istediklerini söyler. Eşim, kararlarının neden değiştiğini sorunca, Rehber: “Eşim istihareye oldukça fazla inanır. Birinci kez iyi gelmeyince vazgeçmişti” buyururlar. Rehberin hanımı ise “Sizin kızınız iyi örtündüğünden, iyi ahlaklı ve iffetli olduğundan yeniden istihare yaptım, bu sefer iyi geldi. İzin verirseniz geleceğiz” der.
Kızımız liseyi bitirmiş, üniversite imtihanına da girmişti. Öncelikler yapıldıktan sonra, bir gün Rehber’in oğlu, annesiyle birlikte yanlarında gelin için hediye olarak getirdikleri bir parça kumaşla geldiler. Oturup konuştuk. Mücteba Bey’in gitmesinden sonra kızımı çağırıp görüşünü sordum, razı olduğunu fark ettim.
Birkaç gün sonra Rehberin huzuruna çıkmıştım. Rehber “Doktor Bey! Yakınlarda akraba oluyoruz!” buyurdular. “Nasıl yani?” diye sorunca, Rehber “Aile beğenmiş. Bu konuda kararlılar. Sizin görüşünüz nedir?” diye sorunca, “Ağa! Siz nasıl murat ederseniz!” dedim. Bunun üzerine Rehber: “Hayır! Siz doktorsunuz, ayrıca üniversite öğretim görevlisisiniz. Eşiniz de öyle! Sizin hayat şartlarınız uygundur. Ancak benim hayat şartlarım öyle değil. Her şeyimi toplasam, kitaplarım hariç, bütün eşyalarım küçük bir pikabı ancak doldurur. Burada iki yatak odası ve bir salon var. Mesuller gelip bu salonda benimle görüşmelerini yaparlar. Ev satın alacak param yok. Bir ev kiraladık, bir katında Mustafa, diğer katında ise Mücteba oturuyor. Kızınla sohbet et, rehberin gelini olacak diye zihninde bazı hayaller oluşmasın. Biz böyle yaşıyoruz. Ancak, sizin nispeten iyi bir hayatınız var. Kızınız bu hayata dâhil olmak isterse, onun için biraz sıkıntılı olacak. Mücteba, Kum’a gidip medrese okumak istiyor, ilimle uğraşacak. Bütün bunları ona söyle!” buyurdular.
Kızıma bunları söyleyince, kabul etti. Cumhurbaşkanı olmadan önce Rehberin Tahran’ın güneyinde bir evi vardı. Onu kiraya vermiş, geçimini onunla yapıyordu. Rehberlik maaşı almıyor, sorumlu olduğu kurumların hiçbir imkânından faydalanmıyor.
Gelinin mehri ve düğün hakkında konuştuk. Rehber şöyle buyurdular; “Mehir hakkında yetki kızınızındır. Ancak halktan birilerinin nikâhını kıyınca, 14 altından fazla olursa âdetim olduğu üzere nikâh kıymıyorum. Bugüne kadar da kıymadım. İsterseniz, 14 altından fazla mehir isteyebilirsiniz. Ancak başka biri nikâhlarını kıysın. Benim açımdan hiçbir sakıncası yok. Bugüne kadar başvuranlar için 14 altından fazlası için nikâh kıymadım. Geliniminkini de kıymam!”
“Ağa! öyle olmaz. Annesiyle sohbet ederim, buna muhalif olacağını düşünmüyorum” dedim. Bu arada düğün hakkında da şunları dile getirdiler; “Salonda düğün yapabilirsiniz. Ancak, ben katılamam” “Ağa! Siz nasıl uygun görürseniz” dedim. Buyurdular ki: “Evimdeki iki odada ve salonda yapabilirsiniz. Ne kadar misafir alırsa paylaşırız. Yarısı için sizin akrabalarınızı, diğer yarısı için de bizim akrabalarımızı davet ederiz” Oturup hesapladık, 150 ile 200 kişi arasında misafir için yerin yeterli olabileceği kanaatine vardık. Birinci derecedeki akrabalarımızdan bir kısmını dahi çağıramadık, ancak kabul ettik.
Rehber, akrabalarının dışında Hatemi (zamanın cumhurbaşkanı) Rafsancani, Natıké Nuri, yasama, yürütme ve yargının başkanlarını ve Dr. Habibi’yi de davet etmişti. Yalnızca bir çeşit yemek hazırlanmıştı.
Bütün bunlardan önce, ihtiyaçları satın alma konusu gündeme gelmişti. Rehberin oğlu “Ben ne yüzük isterim, ne saat isterim ve ne de başka bir şey!” dedi. Ancak Rehber: “Böyle iyi olmaz” dediler. “En azından bir yüzük alalım” dedim. Rehber buyurdular ki; “Benim akik bir yüzüğüm var. Biri bana hediye etmişti. Kızın kabul ederse, onu kızına hediye ederim, o da onu Mücteba’ya hediye etsin!” Bunu kabul edep yüzüğü aldık. Mücteba Beye verdik. Biraz genişti. Yüzükçüye götürüp daraltmasını istedik. Masrafı 600 tümen (bir TL) tuttu. Hülasa, damadın yüzüğü bize 600 tümene mal oldu.
“Bütün bu işlerde ihtiyatlı davrandık. Ancak gelin elbisesini bize devrediniz” dedim. Rehber; “Onu da bizim durumunuza göre ayarlayın” buyurdular. O günlerde, oğlumun evliliği için hazırlık yapıyorduk. Gelinimiz için terziye gelinlik siparişi vermiştik.
Neticede, gelinimiz istifade etmeden önce o gelinlikten kızımız istifade etti. Daha sonra Rehber; “Ben bir makine halısı veririm, siz de bir makine halısı veriniz” dediler. Bu şekilde düğünü yaptık. Düğün için benim akrabalarımdan iki peykan (İran’ın eski arabası) Rehberin akrabalarından da iki peykan gelmişlerdi. Evimizde başlayan düğün merasimi gece saat bire kadar devam etti. Rehberin ailesi gelini götürmek için gelmişti. Sanırım Rehberin işi olduğu için gelmemişti. Gelini evine götürdüğümüz zaman Rehberin uyanık olduğunu ve gelini getirmelerini beklediğini gördük. “İlk defa gelinimiz evimize ayak bastığı zaman onu karşılamayı, yani ıstılahen ‘Hoş geldin’ demeyi ahlaken vazifem bilirim” buyurdular.
Hayretler içinde kalmıştık. Rehberin gecenin o saatine kadar uyanık kalacağını düşünmemiştik. Hatta Rehber o gece yemek bile yememişti. Rehberin ailesinin işleri yoğun olduğundan Rehbere yemek vermemişlerdi. Rehber buyurdular ki; “Doktor! Bu gece yemeğimiz de yoktu. pastarlardan birine dedim ki, yiyecek bir şeyiniz var mı? Onlar, hayır, birazcık ekmekten başka hiçbir şey yok dediler. Onlara, onu getirin de yiyelim dedim”
Gelin eve geldikten sonra Rehber, evlilik hayatının şartları, önemi, kadın ve kocanın sorumlulukları ile ilgili birkaç dakika sohbet etti. Bizzat kapıya kadar geline kılavuzluk edip “Hoş geldin” dediler. Böyle bir yerde dahi adaba riayet etme ne kadar büyük öneme sahip! Bütün bunlar İslam İnkılâbının ve şehitlerin kanının bereketindendir.
Rehber, beytülmale ait olduğu için rehberlikteki büronun en küçük ve değersiz malzemelerinin şahsi olarak kullanılmasını yasaklamışlardı. Hatta herhangi bir şeyi bir yere götürmek için nakliye arabasına ihtiyaç duyulsa dahi büronun arabalarının kullanılmasına izin vermiyordu.
http://www.rasthaber.com/21328_Rehbe...0evliligi.html
Kevsernet mail grubu - malik ester
:: Peki ya günümüz evlilikleri nasıl?
- Evi olmalı.
- Arabası olmalı.
- Trabzon altın burması olmalı
- Evindeki eşyalar son model olmalı
- Düğün salonda ve şaşalı olmalı
- Gelinlik hazır değil, kesinlikle özel sipariş olmalı
- Bu liste uzar gider, aileler birbirlerine girer, evlenmek zorlaşır. Bekarlar sultan kalır
( şaka tabi şaka )
1377 (1998) yılında evimize bir kadın telefon açar. Oğlu için kızımıza talip olduklarını söyler. Eşim ise, kızımızın henüz lise dördüncü sınıfta okuduğunu, tahsiline devam etmek istediğini söyler. Kadın, aynı isteğini yeniden tekrarlayıp mümkünse kızımızı görmek istediklerini söyler. Ancak eşim bu teklifi kabul etmez.
Son anda eşim, “Siz kimsiniz, kendinizi tanıtır mısınız?” deyince, kadın; “Ben Rehberin eşiyim” der. Panik ve heyecan halindeki eşimin eli ayağı birbirine dolanır. Selamlaşıp hal hatır sorar. Ardından; “Bugüne kadar başvuranlara menfi cevap verdik. Ancak sabredin, Doktor Beyle sohbet edeceğim. Size sonra haber veririm” der. O esnada eşim Hidayet Lisesinin müdürüydü.
Eşimle sohbet ettikten sonra, okula gelip müdür odasında kızımızı görmelerini, kabul etmemeleri durumunda kızımızın psikolojimken herhangi bir sıkıntıya girmemesi için bu durumdan haberdar olmamasını kararlaştırdık. Önceden yaptığımız program gereği, Rehberin eşi müdür odasında kızımızı görüp gitti. Birkaç gün sonra bir iş icabı Rehber’in huzuruna çıkmıştım. Rehber buyurdular ki; “Hanım istihare yapmış, cevabı iyi gelmemiş”
Bu olayın üzerinden yaklaşık bir yıl geçmişti. Rehber’in ailesi yeniden bizim evi arayıp, kızımızı istemek için evimize gelmek istediklerini söyler. Eşim, kararlarının neden değiştiğini sorunca, Rehber: “Eşim istihareye oldukça fazla inanır. Birinci kez iyi gelmeyince vazgeçmişti” buyururlar. Rehberin hanımı ise “Sizin kızınız iyi örtündüğünden, iyi ahlaklı ve iffetli olduğundan yeniden istihare yaptım, bu sefer iyi geldi. İzin verirseniz geleceğiz” der.
Kızımız liseyi bitirmiş, üniversite imtihanına da girmişti. Öncelikler yapıldıktan sonra, bir gün Rehber’in oğlu, annesiyle birlikte yanlarında gelin için hediye olarak getirdikleri bir parça kumaşla geldiler. Oturup konuştuk. Mücteba Bey’in gitmesinden sonra kızımı çağırıp görüşünü sordum, razı olduğunu fark ettim.
Birkaç gün sonra Rehberin huzuruna çıkmıştım. Rehber “Doktor Bey! Yakınlarda akraba oluyoruz!” buyurdular. “Nasıl yani?” diye sorunca, Rehber “Aile beğenmiş. Bu konuda kararlılar. Sizin görüşünüz nedir?” diye sorunca, “Ağa! Siz nasıl murat ederseniz!” dedim. Bunun üzerine Rehber: “Hayır! Siz doktorsunuz, ayrıca üniversite öğretim görevlisisiniz. Eşiniz de öyle! Sizin hayat şartlarınız uygundur. Ancak benim hayat şartlarım öyle değil. Her şeyimi toplasam, kitaplarım hariç, bütün eşyalarım küçük bir pikabı ancak doldurur. Burada iki yatak odası ve bir salon var. Mesuller gelip bu salonda benimle görüşmelerini yaparlar. Ev satın alacak param yok. Bir ev kiraladık, bir katında Mustafa, diğer katında ise Mücteba oturuyor. Kızınla sohbet et, rehberin gelini olacak diye zihninde bazı hayaller oluşmasın. Biz böyle yaşıyoruz. Ancak, sizin nispeten iyi bir hayatınız var. Kızınız bu hayata dâhil olmak isterse, onun için biraz sıkıntılı olacak. Mücteba, Kum’a gidip medrese okumak istiyor, ilimle uğraşacak. Bütün bunları ona söyle!” buyurdular.
Kızıma bunları söyleyince, kabul etti. Cumhurbaşkanı olmadan önce Rehberin Tahran’ın güneyinde bir evi vardı. Onu kiraya vermiş, geçimini onunla yapıyordu. Rehberlik maaşı almıyor, sorumlu olduğu kurumların hiçbir imkânından faydalanmıyor.
Gelinin mehri ve düğün hakkında konuştuk. Rehber şöyle buyurdular; “Mehir hakkında yetki kızınızındır. Ancak halktan birilerinin nikâhını kıyınca, 14 altından fazla olursa âdetim olduğu üzere nikâh kıymıyorum. Bugüne kadar da kıymadım. İsterseniz, 14 altından fazla mehir isteyebilirsiniz. Ancak başka biri nikâhlarını kıysın. Benim açımdan hiçbir sakıncası yok. Bugüne kadar başvuranlar için 14 altından fazlası için nikâh kıymadım. Geliniminkini de kıymam!”
“Ağa! öyle olmaz. Annesiyle sohbet ederim, buna muhalif olacağını düşünmüyorum” dedim. Bu arada düğün hakkında da şunları dile getirdiler; “Salonda düğün yapabilirsiniz. Ancak, ben katılamam” “Ağa! Siz nasıl uygun görürseniz” dedim. Buyurdular ki: “Evimdeki iki odada ve salonda yapabilirsiniz. Ne kadar misafir alırsa paylaşırız. Yarısı için sizin akrabalarınızı, diğer yarısı için de bizim akrabalarımızı davet ederiz” Oturup hesapladık, 150 ile 200 kişi arasında misafir için yerin yeterli olabileceği kanaatine vardık. Birinci derecedeki akrabalarımızdan bir kısmını dahi çağıramadık, ancak kabul ettik.
Rehber, akrabalarının dışında Hatemi (zamanın cumhurbaşkanı) Rafsancani, Natıké Nuri, yasama, yürütme ve yargının başkanlarını ve Dr. Habibi’yi de davet etmişti. Yalnızca bir çeşit yemek hazırlanmıştı.
Bütün bunlardan önce, ihtiyaçları satın alma konusu gündeme gelmişti. Rehberin oğlu “Ben ne yüzük isterim, ne saat isterim ve ne de başka bir şey!” dedi. Ancak Rehber: “Böyle iyi olmaz” dediler. “En azından bir yüzük alalım” dedim. Rehber buyurdular ki; “Benim akik bir yüzüğüm var. Biri bana hediye etmişti. Kızın kabul ederse, onu kızına hediye ederim, o da onu Mücteba’ya hediye etsin!” Bunu kabul edep yüzüğü aldık. Mücteba Beye verdik. Biraz genişti. Yüzükçüye götürüp daraltmasını istedik. Masrafı 600 tümen (bir TL) tuttu. Hülasa, damadın yüzüğü bize 600 tümene mal oldu.
“Bütün bu işlerde ihtiyatlı davrandık. Ancak gelin elbisesini bize devrediniz” dedim. Rehber; “Onu da bizim durumunuza göre ayarlayın” buyurdular. O günlerde, oğlumun evliliği için hazırlık yapıyorduk. Gelinimiz için terziye gelinlik siparişi vermiştik.
Neticede, gelinimiz istifade etmeden önce o gelinlikten kızımız istifade etti. Daha sonra Rehber; “Ben bir makine halısı veririm, siz de bir makine halısı veriniz” dediler. Bu şekilde düğünü yaptık. Düğün için benim akrabalarımdan iki peykan (İran’ın eski arabası) Rehberin akrabalarından da iki peykan gelmişlerdi. Evimizde başlayan düğün merasimi gece saat bire kadar devam etti. Rehberin ailesi gelini götürmek için gelmişti. Sanırım Rehberin işi olduğu için gelmemişti. Gelini evine götürdüğümüz zaman Rehberin uyanık olduğunu ve gelini getirmelerini beklediğini gördük. “İlk defa gelinimiz evimize ayak bastığı zaman onu karşılamayı, yani ıstılahen ‘Hoş geldin’ demeyi ahlaken vazifem bilirim” buyurdular.
Hayretler içinde kalmıştık. Rehberin gecenin o saatine kadar uyanık kalacağını düşünmemiştik. Hatta Rehber o gece yemek bile yememişti. Rehberin ailesinin işleri yoğun olduğundan Rehbere yemek vermemişlerdi. Rehber buyurdular ki; “Doktor! Bu gece yemeğimiz de yoktu. pastarlardan birine dedim ki, yiyecek bir şeyiniz var mı? Onlar, hayır, birazcık ekmekten başka hiçbir şey yok dediler. Onlara, onu getirin de yiyelim dedim”
Gelin eve geldikten sonra Rehber, evlilik hayatının şartları, önemi, kadın ve kocanın sorumlulukları ile ilgili birkaç dakika sohbet etti. Bizzat kapıya kadar geline kılavuzluk edip “Hoş geldin” dediler. Böyle bir yerde dahi adaba riayet etme ne kadar büyük öneme sahip! Bütün bunlar İslam İnkılâbının ve şehitlerin kanının bereketindendir.
Rehber, beytülmale ait olduğu için rehberlikteki büronun en küçük ve değersiz malzemelerinin şahsi olarak kullanılmasını yasaklamışlardı. Hatta herhangi bir şeyi bir yere götürmek için nakliye arabasına ihtiyaç duyulsa dahi büronun arabalarının kullanılmasına izin vermiyordu.
http://www.rasthaber.com/21328_Rehbe...0evliligi.html
Kevsernet mail grubu - malik ester
:: Peki ya günümüz evlilikleri nasıl?
- Evi olmalı.
- Arabası olmalı.
- Trabzon altın burması olmalı
- Evindeki eşyalar son model olmalı
- Düğün salonda ve şaşalı olmalı
- Gelinlik hazır değil, kesinlikle özel sipariş olmalı
- Bu liste uzar gider, aileler birbirlerine girer, evlenmek zorlaşır. Bekarlar sultan kalır
( şaka tabi şaka )
Yorum